Over

Leuk je te ontmoeten!

Op de welkomspagina beschreef ik al kort wat me gebracht heeft tot degene die ik nu ben. Hier beneden vind je de wat meer uitgebreide versie over mijn pad, mijn grootste leermomenten en mijn belangrijkste leraren.

Mijn naam is dus Roel en ik werk momenteel als fysio-manueel therapeut in loondienst, heb bedrijven in meditatietraining, coaching en arbo advies en ik ben auteur, podcaster en geef lezingen en trainingen. En last but not least, pappa van een geweldige dochter.

De eerste stappen

Als klein kind was ik altijd al erg gevoelig en kon ik goed aanvoelen wat er bij andere mensen speelde. Mijn moeder vertelde me ooit een verhaal van bij de begrafenis van haar vader en mijn opa. Precies op het moment dat zij het toen het moeilijkst had, pakte ik haar hand vast en ging naast haar lopen. Ik was toen vier en ze zei dat ik dat soort dingen toen al feilloos aanvoelde.

In de jaren dat ik naar school ging, werd ik er ook mee geconfronteerd dat liefdevolle zachtaardigheid niet altijd gewaardeerd en geaccepteerd wordt. Op school kon ik moeilijk omgaan met die werkelijkheid en door wat pest incidenten bouwde ik steeds meer beschermingsmechanismen op. Wat op een gegeven moment ertoe leidde dat ik een hele muur om me heen gebouwd had.

Ik voelde me eenzaam en verward en eigenlijk door niemand begrepen. Ik heb toen al redelijk vroeg het besluit genomen om dan maar op het hoofd en het niet op hart door het leven te gaan. Ik kon redelijk goed leren en op ratio door het leven gaan was overzichtelijker en veiliger en sloot beter aan bij onze maatschappij.

Het heeft me in de jaren erna veel energie, frustraties en stress gekost om overeind te blijven, of beter nog; mijn nieuwe ik overeind te houden. Het leven voelde altijd als werken en als ik met anderen was ervoer ik dat vaak als overweldigend, onzeker en onveilig.

Dat had ik in mijn opleiding en later werk, in sociale context en in mijn sport waar ik redelijk goed in was en op redelijk hoog niveau heb gespeeld. Altijd was er dat competitie element waarin ik het gevoel had me te moeten bewijzen om te voldoen. Altijd was het hard werken en vooral veel moeten, voordat er rust en ontspanning en genieten mocht zijn. Daarvan kwam het in de praktijk eigenlijk nooit.

Met voetbal was ik een ‘angry young man’ die er vaak zijn ego tegenaan gooide. Het zorgde voor kritiek op de scheids, de tegenstander, mijn teamgenoten, de coach, alles uit onzekerheid. In mijn dagelijks leven had ik dat zelfvertrouwen veel minder omdat ik me daar nog onzekerder voelde over mijn prestaties want die werden niet zo gevoed als in het voetbal. Ik probeerde me bij anderen, zeker in groepen, vaak te bewijzen om maar aardig gevonden te worden. Dat leidde vaak tot overmatig en buiten proportioneel en bijna kinderlijk aanwezig zijn. Wat je ook doet als je verliefd bent zeg maar. Je probeert cool en in controle te zijn maar gedraagt je als een ‘idioot’.

Ondanks dat ik best veel vrienden had, was ik me voornamelijk zelfbewust van mijn overcompensatie en zag dat onvermijdelijk als falen. En het is veiliger jezelf op de kop te geven dan dat anderen dat doen, dus ik bleef de lat heel hoog leggen voor mezelf. Mijn beste kunnen was ‘voldoende’ en alles daaronder falen. Dat leidde tot een vicieuze cirkel van je best doen, falen voor jezelf, nog meer je best doen en nog meer falen. Ik was lang erg onzeker, zelfveroordelend en jong van geest.

Er kwamen echter steeds meer barstjes in mijn muur omdat ik zo nu en dan wel begrip ervoer en me echt opgenomen voelde. Dat begon rond mijn twintigste toen een vriendschap ontstond met Daan.

Zover ik me kan herinneren was hij de eerste waarbij ik het gevoel had dat ik echt gezien werd. Niet om wie ik was en wat ik deed maar om wie ik echt was. Dat kon ik lang niet begrijpen, want Daan was een hele populaire jongen met veel vrienden. En wat was er leuk aan mij dan?

Toch werd ik een van zijn beste vrienden en de veiligheid die ik voelde deed me voor het eerst denk ik weer wat meer openen en wat ontspannen. Zonder het te weten heeft Daan me daarmee een heel groot cadeau gegeven, waarvoor ik hem vele jaren later toen ik dat pas besefte, bedankt heb en ik ben hem tot de dag van vandaag zeer dank aar voor dat geschenk.

Fysiotherapeut en voetballer

Dat stond er op mijn visitekaartje, mocht ik die gehad hebben halverwege mijn twintiger jaren. Toen scheurde ik echter de kruisband in mijn knie en stopte mijn opgaande carrière als zaalvoetballer. Het hoogste niveau van Nederland had er denk ik wel in gezeten, maar daar zou ik niet komen. Dat ik er een driekwart jaar (wat er uiteindelijk twee werden) uit zou liggen was een groot drama, want daarmee viel de helft van mijn identiteit weg. Ik was op dat moment namelijk voornamelijk fysiotherapeut en voetballer, twee pijlers in mijn leven waar ik goed in presteerde en bovengemiddelde waardering voor kreeg. Het visitekaartje met deze twee identiteiten werd ook voornamelijk overeind gehouden door de steeds weer aanwezige externe bevestiging in de vorm van waardering over mijn prestaties die ik kreeg van anderen.

Een van de grootste denkbare drama’s op dat moment, heeft echter de deur naar spiritualiteit geopend voor me want hier begon mijn zoektocht naar wie ik dan eigenlijk wel was. Ik was namelijk nog 100% Roel op dat moment, ondanks dat ik tijdelijk geen voetballer meer was.

De eerste stappen op het gebied van zelfontwikkeling heb ik gemaakt aan de hand van de audio’s en boeken van Anthony Robbins. Samen met Rachid, mijn teamgenoot die mijn partner in crime op dit pad en goede vriend werd, zijn we nog naar een onvergetelijk live event van hem geweest. Ook begon ik steeds meer boeken te lezen zoals van Eckhart Tolle en Byron Katie en over filosofie.

Na wat jaren zelf-onderzoek uit boeken over persoonlijke ontwikkeling en psychologie, kwam Henk op mijn pad. Hij was een jaartje mijn wat we nu een coach zouden noemen. Hij deed iets wat ik niet begreep en door me ’te lezen’ en me dat terug te koppelen op meer dan alleen verbale wijze, wist hij dingen te openen bij me die voorbij mijn ratio gingen. Iets wat ik inmiddels zelf doe maar toen compleet nieuw was in mijn wereld. Het heeft toen veel dingen in beweging gezet en me ook in de praktijk en via een ander persoon naar de diepere lagen in mezelf doen kijken. Iets dat ik voorheen te eng en confronterend had gevonden, maar nu steeds meer ruimte voor kwam. ‘When the student is ready, the teacher appears’ zeggen ze vaker en ze komen niet altijd in de hoedanigheid zoals je ze verwacht bleek al snel.

De Braziliaanse masterclass

In Nederland was mijn pas gekruist met een Braziliaanse jongen. Vitor was een aantal jaren jonger, logeerde bij zijn oom en tante en sprak nauwelijks iets anders dan Portugees. We klikten ondanks de taalbarrière meteen en in de paar maanden die hij in Nederland was, heb ik hem op sleeptouw genomen en op plekken geïntroduceerd. Binnen die korte tijd werd hij een close vriend van me. Toen hij weer terugging naar zijn thuisland, ben ik hem niet lang daarna voor een paar weken gaan opzoeken.

Ik kwam terecht midden in het Braziliaanse leven en zijn familie en vrienden namen  me meteen op alsof ik al jaren familie was. De warmte en acceptatie van wie ik was, zonder dat ze eigenlijk wisten wat ik allemaal was en in Nederland vaak zo belangrijk is, was overweldigend fijn. Ik voelde me helemaal thuis, ook al communiceerden we nauwelijks via taal want buiten Vitor inmiddels, sprak vrijwel niemand goed Engels. Maar dat maakte niet uit bleek.

Door de warme Zuid Amerikaanse cultuur heb ik binnen drie weken diepere vriendschappen opgebouwd dan die ik al vele jaren in Nederland had. Voornamelijk ook omdat ze veel minder gebouwd waren op gemeenschappelijke interesses, of wat ik was in plaats van wie ik was. Banden die nog steeds heel diep zijn en als ik de jongens eens in de zoveel jaar weer spreek of zie, is het meteen als vanouds.

Voor de duidelijkheid; dat lag niet zozeer aan de mensen in Nederland. Natuurlijk zijn we hier wat terughoudender, maar ik liet helemaal niets van mij zien en verschool me nog steeds achter een identiteit die ik opgebouwd had en niet op wat er echt in me speelde. Waar ik zelf niet eens bij kon. Ik wist niet beter. Totdat ik daar dus een heel andere manier van leven en met elkaar communiceren en samenzijn ontdekte.

Het was als thuiskomen en heeft hoe ik mijn leven leidde ook structureel veranderd want vanaf het moment dat ik weer thuis was, ben ik gestopt met 11 uur per dag werken en TV kijken en ben ik in plaats van veel thuis te zijn, meer dan de helft van de avonden per week met andere mensen gaan afspreken. Wat mijn levenskwaliteit met meer dan 100% deed toenemen.

Obrigado Dudu, Vini, Vitor en zijn familie en mijn andere Brasilero brothers dat ze dat met me gedeeld hebben en hebben laten ervaren, ook al deden ze niet anders dan hoe ze normaal leefden.

Reizen

Mijn eerste reis buiten Europa was de voorbode voor meer. Het alleen op reis gaan was echter ongeveer het meest a-relaxte dat ik me kon bedenken. Alleen de grote en overweldigende en beangstigende wereld in was echt niet aantrekkelijk voor me. Mijn inmiddels twee trips naar Brazilië waren niet echt avontuurlijk want ik wist waar ik heen ging en vanaf het verlaten van de terminal, was ik omringd door vrienden die de weg kenden en toonden.

Ik weet nog het moment echter waarop ik voelde dat dit de volgende stap was voor me. Ik zat onder een boom in het park een boek te lezen dat een patiënte van me aangeraden had. Dat was Nietzsches Tranen en dat gaat over een man die nooit zijn eigen leven had gekozen, succesvol was maar niet gelukkig en niet in lijn levend met zijn ziel. Net als ik eigenlijk. De hoofdpersoon besefte zich dit door coaching van Nietzsche en liet zijn hele leven achter zich en trok erop uit.

Na de laatste bladzijde gelezen te hebben, klapte ik het boek dicht toen ik het uit had en wist het zeker, ik moet op reis. Niet mijn leven achter latend maar de wereld in en ontdekken. Ook al was het totaal niet in de lijn van normaal, want toen reisden nog niet zoveel mensen en zeker niet in mijn omgeving, en al helemaal niet met mijn leven tot dan toe dat gebouwd was op zekerheid in baan en huis en omgeving.

Het gevoel was zo sterk, dat het helemaal als het juiste voelde. Dat mijn hoofd door mijn hart overruled werd had ik al eerder een aantal keren gehad, zoals met de keuze van mijn studie fysiotherapie (die eigenlijk totaal niet aansloot op mijn competenties, vakkenpakket en waarmee ik koos voor iets dat ik eigenlijk totaal niet kende en waar ik nauwelijks research naar had gedaan en dat was volledig niet hoe ik werkte toen) en het verhuizen vanuit een dorp in Limburg naar Amsterdam (waar ik niemand kende en geen veiligheid had dus). Net zoals dit iets dat als ik er op dat moment echt over nagedacht had, het nooit gedaan zou hebben.

Ik wist dat ik op reis moest en ook hoe dat vaak gaat als het hoofd het onveilig vindt, namelijk dat deze je snel weer overtuigd ervan het niet te doen. Uit enthousiasme en om social pressure op te bouwen heb ik meteen tegen mensen om me heen verteld dat ik op wereldreis ging. Van mijn werk kreeg ik een paar dagen later de toestemming voor drie maanden onbetaald verlof en toen kon ik eigenlijk niet meer terug omdat de pijn van vertellen dat ik toch niet ging, groter geworden was dan het maar gaan doen.

Ik ben naar een reisbureau gegaan, heb een plan gemaakt met hen en vliegtickets geregeld naar Thailand, Australië en Brazilië en ben niet al te lang daarna drie maanden onderweg geweest.

De wereld ontdekken

Dit alles gebeurde opvallend genoeg zonder een echt vooropgezet plan. De Roel van toen die erg in zijn hoofd zat zou het liefst elk uur van de drie maanden vooraf vastgelegd hebben, maar het voelde beter het zo te doen en ik heb alleen de eerste twee nachten vooraf geboekt. Ondanks dat het spannend of eng was en ik me graag afsloot op die momenten dat ik het niet wist en me overweldigd voelde.

Zo kwam ik aan op Bangkok Airport en je meteen belaagd werd door tientallen taxichauffeurs die je naar de stad willen brengen. Ik had gelezen dat je als toerist vaak uitgebuit werd dus ik liep nee zeggend door de menigte en stond toen buiten. Alleen. En had wel een taxi nodig en na even ademen ben ik toch maar weer naar binnen gegaan en iemand gevraagd. Ik leerde mij  weg vinden op mezelf en genoot ervan en kreeg steeds meer vertrouwen in mezelf. Ik leerde mooie mensen kennen op onverwachte plekken en de spontaniteit van het zo reizen voelde als thuis komen.

En ik leerde in de praktijk dat er ook voor je gezorgd wordt. Toen ik zes weken later nietsvermoedend de bus nam naar Byron Bay en daar een hostel wilde regelen, had ik even over het hoofd gezien dat het hoogseizoen was. De Lonely Planet zei zelfs dat de kans van slapen op het busstation de enige optie zou worden zonder booking in deze periode.

Toen ik aankwam in de late avond en ik iemand vroeg wat te doen, bleek er net in het meest populaire hostel (dat maanden van te voren al volgeboekt zat) voor die ene nacht een bed vrijgekomen was. De dag erna ben ik naar een plaats in de buurt verhuisd op iemand anders advies en daar leerde ik mensen kennen die een skydive gingen doen en daar ben ik mee meegegaan.

Uiteraard had ik gekozen voor veilige en gemakkelijk bereisbare landen, maar ook daarbuiten liep alles eigenlijk gestroomlijnd. Ik leefde met de dag, wist niet welke dag van de week of welk uur het op de dag was en ik voelde me vrijer en meer thuis bij mezelf dan ik kende. Los van alle verplichtingen en rollen waar ik me thuis in had gemanoeuvreerd om veiligheid te creëren tegen het gevoel van onzekerheid.

Op deze eerste reis, die me uiteindelijk ook nog naar Cambodja en Fiji bracht, heb ik ook mijn eerste ervaring van een vleugje verlichting of eenheidsbewustzijn gehad. In de bus van de ene naar de andere plek in Australië (wat niet een paar uur verder is doorgaans), overkwam me ineens een gevoel van compleet zijn met wat is. Zonder oordeel, zonder verdere verlangens, zonder ook maar iets wat niet perfect was en zonder dat daar een echte aanleiding voor is op dat moment. Gewoon een compleet gevoel van volledige vervulling met wat is, los van alles wat daar niet bij hoort en volledig een met jezelf en alles om je heen. Het was een super bijzondere ervaring die een diepe indruk op me achtergelaten heeft, toen en nog steeds, al heb ik dit inmiddels vaker mogen ervaren.

Na drie maanden weer terug te zijn in Nederland, merkte ik op de luchthaven al hoe sterk en snel de druk en snelheid van onze drukke maatschappij me weer pakte, maar ik had die andere ervaring mee terug genomen in mijn backpack en daarna op al mijn reizen erna altijd meteen weer te pakken zodra ik naar Schiphol vertrok.

Het reizen had me te pakken omdat ik daar steeds weer dichter bij wie ik eigenlijk was kwam, uit mijn zelf gecreëerde kooi kon komen, en dat heeft me in een kleine tien jaar langs zo’n veertig verschillende landen gebracht en in de vele maanden in het buitenland heb ik heel veel mooie mensen van over de hele wereld leren kennen, met locals gewerkt in vrijwilligersprojecten en heel veel mooie dingen heb mogen zien en ervaren. Ook in Nederland heb ik gewerkt als vrijwilliger en in die hoedanigheid vier jaar lang wekelijks acht uur in een hospice gewerkt met mensen in het laatste stukje van hun leven. Ook dat is iets waar ik meer ontvangen heb dan gegeven vind ik nog steeds en mijn leven in de diepste zin van het woord verrijkt heeft.

Meer bekend op diverse continenten dan met de wereld in mezelf

Was ik al een vrije en soepele Roel geworden? Nee. Het leven bleef een uitdaging voor me, ik was snel boos (als compensatie van angst en verdriet) als iets niet liep. Tijdens mijn werk, mijn voetbal (wat ik een paar jaar op lager niveau gedaan heb maar nooit echt kon wennen aan dat het me niet meer de externe bevestiging opleverde) en in mijn dagelijks leven. In de jaren erna heb ik ook in een hospice gewerkt als vrijwilliger en ondanks de heftige omstandigheden en sterke emoties bij mensen, kwam er bij mij vaak niet veel los. Dat gaf me de rust en afstand het werk goed te kunnen doen maar ging ten koste van de verbinding, net zoals ik dat tijdens mijn werk als fysio ervoer.

In de periode ervoor nog kwam ik na een maand vrijwilligerswerk in Nepal, in aanraking met het boeddhisme. Die rust en sereniteit die monniken uitstraalden, dat erop leek te wijzen dat zij iets wisten dat ik niet wist, had me altijd getrokken en in Nederland ben ik na een paar maanden in een boeddhistisch centrum terecht gekomen.

Ook dat ging weer op een kosmisch perfect geregelde manier via HenkJan, die net op het moment dat ik wilde gaan zoeken naar een centrum, bij me onder behandeling kwam, me meenam en al snel een goede vriend van me werd. Ik was halverwege de dertig en dit was de eerste keer dat ik op een gestructureerde manier met spiritualiteit aan de slag ging. Tot dan toe had ik vooral boeken gelezen maar nog niet met een leraar gewerkt.

Boeddhisme en mediteren

De jaren erna ben ik vol in de wereld van Boeddha gedoken. De boeddhistische levenslessen gingen erin als koek en ik heb er leren mediteren. Al snel zat ik op twee uur meditatie per dag en ging ik uiteindelijk sneller dan wie dan ook binnen onze linie in Nederland tot dan toe, door mijn vier grote basis oefeningen genaamd de ngondro heen.

Naast dat ik echt heb leren mediteren in deze periode en vele uren heb ‘gezeten’, heb voor het boeddhisme ook veel gereisd. In de vele landen en op meerdere continenten hen ik leringen mogen ontvangen van hoge leraren en veel mooie en bijzondere mensen ontmoet. Door de bijzondere vriendschappen uit deze periode zijn er nog steeds redelijk wat plekken ter wereld waar ik geen hotel hoef te boeken als ik er ben. Ook leerde ik een vorm van groepsgevoel kennen wat uniek was voor me tot dan toe.

Van die vele bijzondere vrienden uit deze tijd, springt Cesar er zeker uit. Hij was mijn partner in crime en we hebben heel veel uren samen doorgebracht onderweg en op boeddhistische events in vele landen ter wereld en vooral ook naast elkaar op een meditatiekussen. Iemand die altijd en overal door iedereen geliefd was maar op een of andere manier die ik niet begreep, graag mijn close vriend wilde zijn en iemand waarvan ik veel geleerd heb en die me op vele vlakken geïnspireerd heeft. De andere is natuurlijk mijn boeddhistische leraar; Lama Ole. Hij was als een vaderfiguur voor me. Een inspiratie en hoeder.

Het boeddhisme was een volgende stap om een kader te bouwen voor mijn zoektocht naar wie ik nu eigenlijk ben en wat ik wil. Na vier jaar zeer intensieve beoefening voelde het echter niet meer als thuis, heb ik iedereen bedankt voor alles wat ze me gegeven hadden en was er een nieuw hoofdstuk aangebroken bij een andere leraar die mijn pad gekruist was een paar jaar eerder.

Eva

Ook Eva heb ik op een heel bijzondere manier ontmoet. Achteraf precies op het moment dat het de bedoeling was, wat een toeval toch wederom. Meteen vanaf het begin was er een diepe verbinding die voor beide voelbaar was en ze was toen nog een beginnend spiritueel leraar en ik heb dat hele proces van dichtbij mee mogen maken.

Eva heeft mijn leven echt geopend. Waar ik de leringen van veel grote spirituele leraren wel redelijk begreep (intellectueel), sprak zij meteen mijn taal en de mensen die in haar lessen zaten waren ook veel meer ‘mijn mensen’ dan wat ik in het boeddhisme had gezien (zonder oordeel uiteraard).

Ik snapte wat ze zei en het raakte een diepere laag in me aan. Maar zoals alles op mijn pad, bleef het hoofd een sterke controleur en bepaalde dat doorgaans de snelheid van mijn ontwikkeling. Ook al kwam het binnen, het duurde vaak even voordat de dingen veilig waren voor me.

Als het te snel ging dan ging het kiertje van de deur weer snel dicht en werd ik fel en zo was ik nog steeds een groot deel van mijn leven. Ik had veel kennis over spiritualiteit het proces om ernaar te gaan leven, ging veel langzamer. De bevestiging van anderen dat ik goed was had ik nog steeds erg nodig en bleef ik zoeken en langzaam werd er echter aan mijn basis gewerkt.

Bij Eva zat ik in de lessen voornamelijk op te nemen. Het klopte wat ze zei, het voelde als waar ik moest zijn en ik absorbeerde de energie als een spons. Het heeft nog redelijk wat jaren geduurd voordat er grotere sprongen kwamen in mijn ontwikkeling, maar met Eva is alles in een stroomversnelling gekomen.

Zij was de gids die ik zocht en me naar mezelf kon leiden en heeft me heel vaak de goede weg laten zien. Die ik zelf vond (ook omdat dat veilig was voor me), maar wel naar aanleiding van wat ik van haar leerde.

Via Eva gaf ik mijn eerste meditatie training (waar mijn huidige bedrijf uit voortgekomen is), leerde ik de moeder van mijn kind kennen, zette ik de stap naar een nieuwe carrière binnen de fysiotherapie en ben ik begonnen met het coachen van mensen. Jamie leerde ik kennen op het eerste retreat van Eva en werd mijn soulmate en uiteindelijk dus de moeder van mijn dochter Jess.

Shifts in het gehele leven

Het was op mijn 38^e eigenlijk mijn eerste echte relatie, want aangezien ik ondanks alles wat ik geleerd had het leven als het even spannend werd doorgaans nog steeds vanuit mijn hoofd aanging (uitzonderingen waarbij het even overruled werd daargelaten, zoals veel van de dingen hier eerder beschreven). En dat werkt niet zo goed bij relaties want dat is geen rationeel controleerbaar proces.

Bij Jamie kon ik echter veel loslaten en zij heeft me heel veel geleerd in de jaren dat we samen waren en me mijn lichtje Jess geschonken. Die al een veel hoger bewustzijn had dan papa en ik denk nog voor het moment dat ze kon lopen, ik wellicht al meer van haar leerde dan andersom. Zeker ook op het gebied van mindfulness en loslaten, want ook het ouderschap laat zich niet met het hoofd regelen.

Ook op mijn werk begon ik steeds meer in te zien dat ik niet de rationele technische therapeut was die zich alleen maar bezig hield met dat deel van de mens waarover zijn opleiding ging. De therapeut die ik was geworden door de jaren heen en de technische, ‘mechanische’ opleidingen die ik gedaan had, strookten niet meer met de mens die ik geworden was.

Naast met spiritualiteit had ik ook de verdieping gezocht in zaken als NLP, voeding, Reiki en andere oosterse geneeswijzen, de Wim Hof methode enzovoorts. Op mijn werk was ik in de details bezig (waar niets mis mee is maar het moet bij je passen), daarbuiten met het grotere plaatje. Dat heb ik lang volgehouden, ook al wees Eva me daar wel op natuurlijk, en op een gegeven moment ben ik dat meer een plek gaan geven in de behandeling en geleidelijk aan de problemen van mijn patiënten en henzelf anders gaan benaderen. Wat ervoor heeft gezorgd dat ik een compleet andere fysiotherapeut en behandelaar geworden ben.

Ik werk nog steeds als fysio-manueel therapeut in de beroepskaders, maar wel met een plusje en merkt dat ik mijn werk veel leuker vindt, betere resultaten behaal in de behandeling, (nog) tevredenere patiënten heb en er met hen veel diepere verbindingen ontstaan.

Het specifieke stuk dat buiten de fysiotherapie valt ben ik gaan aanbieden als coach en daarmee in de voetsporen van Eva getreden, die daarin een voorbeeld en inspiratie is geweest en nog steeds is. Ik ben Eva heel heel heel erg dankbaar voor alles wat ze voor me gedaan heeft en nog steeds doet en hoop dat ze nog heel lang in mijn leven is. Net zoals ik al de andere leraren heel dankbaar ben voor alles wat ze me hebben geleerd over mezelf en de wereld.

En? Inmiddels al verlicht?

‘Hij zal nu toch wel zo onder andere verlicht zijn’ zou je denken. Wel…, vraag het iedereen in mijn omgeving en ze zullen bevestigen dat ik daar nog wel even van verwijderd ben. Uiteraard worstel ik ook nog steeds met die opgebouwde beschermingsmechanismes en alles wat ik door het leven aan muur opgebouwd heb, al staat het lang niet meer zo stevig en breed overeind als het deed.

Ik heb echter heel veel mogen leren de laatste jaren, de fijngevoeligheid van toen ik kind was mogen hervinden en ik ben steeds meer aan het bewegen naar hoe ik als kind was. Leef stapje voor stapje (als ik het zelf los durf te laten) meer vanuit flow en vertrouwen in het leven, durf steeds meer naar de echt diepere lagen in mezelf te kijken, waar de schaduwkanten en opgeslagen emoties en trauma’s zijn en blijf me steeds meer ontwikkelen op alles wat me trekt in mensheid en gezondheid in de breedste zin van het woord.

Dat kunnen onderwerpen zijn over het werken met energie, hoe te mediteren, methodes als ademcoaching of nieuwe inzichten over veganisme, ik duik er steeds weer met veel passie en plezier in. Veel van wat ik leer verwerk ik in mijn groepstrainingen zoals ‘Werken met energie’, ‘Leren mediteren’, ‘Adem je gezond en sterk’ of ‘Omgaan met stress’ en in mijn individuele coachings met mensen.

Mijn leven is een stuk lichter en minder hard werken geworden de laatste jaren, al heb ik mijn ploeterfases dat ik tegen mezelf en dus het leven aan loop nog steeds. Ik heb geleerd dat het leven rijk en bruisend is als je het ziet en we gaan er zo vaak en veel aan voorbij.

Dankbaarheid

Na het bovenstaande op papier te hebben gezet zijn er twee dingen die voornamelijk bij me opkomen. Allereerst dank je voor je geduld want het is een veel langere tekst geworden dan voorzien. En voornamelijk dankbaarheid voor de rijke reis die ik al heb mogen maken, ondanks dat ik nog maar op de helft ben en naar al de leraren die ik heb ontmoet en mee heb mogen werken door de jaren heen. Zowel degene op de podia of voor de groep waarin ik zat, als de mensen die ik op mijn reizen, in het dagelijks leven of als patiënt/cliënt ontmoet heb. Zij zijn het die me de vaardigheden en inzichten hebben gegeven die ik nu gebruik in mijn leven en werkzaamheden.

In 2018 was ik te gast in de podcast van Ferdinand Lie en ook daar gaan we dieper in op de dingen die ik heb mogen leren in dit leven. Je kunt naar dit interview luisteren door op de afbeelding te klikken.

Wil je liever de video? Je vindt hem hier:

In 2023 ben ik te gast geweest in de podcast van Floor Wittink. Dat was voornamelijk rond mijn hoedanigheid als ademcoach, maar ook hier gaan we ook dieper in op mijn leven en de dingen die ik de laatste jaren gedaan heb en welke kant ik me daar op ontwikkeld heb.

Deze aflevering kun je beluisteren door te klikken op de afbeelding hier.